|
Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.
Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’ τους πιο πατριώτες
να ‘χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
“Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν….”.
Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.
Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ’ την Ομόνοια να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας, η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.
Δε θέλω ο εαυτός μου να ‘ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα ‘ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω.
|
Lipón agríepse o kósmos san kazáni pu vrázi,
san to ema pu stázi, san idrótas tholós.
Póte póte geláme, póte kánume cházi
ke sta gélia mas miázi na glikeni o kerós.
Ma ótan kitázo tis níchtes tis idísis na tréchun
kséro óti den échun néa gia na mu pun.
Ήmun egó sti fotiá ki ímun egó i fotiá
ida to télos me ta mátia anichtá.
Ida ton pólemo fátsa, ti filí ke ti rátsa
prodoméni apó mésa ap’ tus pio patriótes
na ‘chun ti mána mu echmáloti me to óplo sto stóma
ta pediá tus stolízun símera ti Oulí.
Káto apó éna trapézi, to thimáme san tóra,
me mia kupa stafíli stu vomvardismu tin óra
ida aleksíptota chília ston uranó san lekédes
mu miluse o patéras mu na mi fovithó.
“Kitakse ti orea pu péftun,
ti orea pu péftun….”.
Ida gonis orfanus, o énas pappus ap’ ti Smírni
sti Dráma prósfigas píge na vri vulgáriki sfera
ki o állos Kíprios figás sto mavro tóte Londíno
sta ikosi eptá tu sta dío ton kópsane i Nazí.
Ida misí Lefkosía, vuliagméni Servía
sto Oeligrádi éna fántasma s’ ádio ksenodochio
amerikánikes vómves ke egó na kimáme
avrio tha tragudáne stis platias ti giortí.
Ida kommátia to kréas mes sta báza mias pólis
ida ta chéria, ta pódia, petaména sti gi.
Ida na tréchun sto drómo me ta pediá tus ston ómo
ki egó turístas me vínteo ke fotografikí.
Edó stin áschimi póli pu ap’ tin anágki kratiéte
énas laós rimagménos metállia ntópa zitái
Olibiádes
ki i chóra éna grafio teletón.
Tha su zitíso singnómi pu se megálosa edó.
Tus icha di na geláne i bátsi
ki ap’ tin Omónia na petán dakrigóna sto pirosvestikó
sto paráthiro ikónisma ánthropi san labádes
ke ta kanália allu na girnun to fakó.
Ke ida kserizoménus na pernun ti grammí
gia mia pórni ftiní í gia kazíno ke pura.
Έtsi ki alliós berdeméni i písti mas, i kaiméni,
o Solomós me Armani ke tin kardiá anichtí.
De thélo o eaftós mu na ‘ne tópos dikós mu
kséro pos óla an mu miázan, tha ‘tan agénniti i gi
de me tromázi to téras ute ki o ángelós mu
ute to télos tu kósmu.
Me tromázis esí.
Me tromázis, akóma, opadé tis omádas
tu kómmatos skíle, tis orgánosis mágka
dierminéa Tu Theu, rasofóre gkuru
tsoliadáki ftiagméno, proskopáki chaméno
prosefchese ke skotónis
travlízis ímnus orgís
Έchis patrída to fóvo, girevis na vris gonis
misis ton mésa su kséno.
Ki óchi, den katalaveno
den kséro pu pató ke pu pigeno.
|
