Πέντε χρονάκια ζήσαμε | Pénte chronákia zísame

Πέντε χρονάκια ζήσαμε
σαν δυο τρελά τρυγόνια
ποτέ δεν το κατάλαβα
πως πέρασαν τα χρόνια.

Κι έλεγα χρυσό μου ταίρι
θα ‘ναι πάντα καλοκαίρι.

Με λόγια σε νανούριζα
με χάδια σε ξυπνούσα
όλος ο κόσμος το ‘ξερε
τρελά πως σ’ αγαπούσα.

Κι ήσουνα για μένα φως
η πεντάμορφη του κόσμου.

Ποτέ μου δε σε επίκρανα
στα μάτια σε κοιτούσα,
σα θησαυρό πολύτιμο
κουκλί μου σε κρατούσα.

Και πώς έτρεμε η καρδιά μου
μη σε χάσω από κοντά μου.

Κι όμως μια μέρα μου ‘φυγες
χωρίς να φιληθούμε
να ‘ξερες τι δε θα ‘δινα
να ξανανταμωθούμε.

Να ‘χουμε χρυσό μου ταίρι
σαν και πρώτα καλοκαίρι

Pénte chronákia zísame
san dio trelá trigónia
poté den to katálava
pos pérasan ta chrónia.

Ki élega chrisó mu teri
tha ‘ne pánta kalokeri.

Me lógia se nanuriza
me chádia se ksipnusa
ólos o kósmos to ‘ksere
trelá pos s’ agapusa.

Ki ísuna gia ména fos
i pentámorfi tu kósmu.

Poté mu de se epíkrana
sta mátia se kitusa,
sa thisavró polítimo
kuklí mu se kratusa.

Ke pós étreme i kardiá mu
mi se cháso apó kontá mu.

Ki ómos mia méra mu ‘figes
chorís na filithume
na ‘kseres ti de tha ‘dina
na ksanantamothume.

Na ‘chume chrisó mu teri
san ke próta kalokeri