Πέρασε η ώρα, πέρασε
και πάει και το φεγγάρι
κι έμεινα εδώ μονάχη μου
να κλαίω στα σκοτεινά.
Αλίμονο σ’ εμένανε
που ζω μ’ ένα “μακάρι”
να γίνει να σε ξαναδώ
μια τελευταία φορά.
Από την ώρα που ‘φυγες
δεν έχω κλείσει μάτι,
πεσμένη στο κρεβάτι
με μιαν εικόνα ζω.
Βλέπω μια πόρτα ανοιχτή,
μπροστά μου να’ σαι εσύ
και δίχως άχνα, ούτε μιλιά,
με παίρνεις αγκαλιά.
Και σμίγουν οι ανάσες μας
και γέρνουμε στο πλάι,
κι όπως χαράζει το πρωί
ακούμε τα πουλιά.
Ακούω και τη φωνούλα σου
κι ο ύπνος θα με πάρει,
θα βγαίνει μέσ’ απ’ τ’ όνειρο
φωνή, γλυκιά λαλιά.
Βλέπω μια πόρτα ανοιχτή,
μπροστά μου να’ σαι εσύ
και δίχως άχνα ούτε μιλιά
με παίρνεις αγκαλιά.
Πέρασε η ώρα, πέρασε
και πάει και το φεγγάρι
κι έγειρα `δώ στην κάμαρη
μ’ ακόμα είσαι μακριά
|
Pérase i óra, pérase
ke pái ke to fengári
ki émina edó monáchi mu
na kleo sta skotiná.
Alímono s’ eménane
pu zo m’ éna “makári”
na gini na se ksanadó
mia teleftea forá.
Apó tin óra pu ‘figes
den écho klisi máti,
pesméni sto kreváti
me mian ikóna zo.
Olépo mia pórta anichtí,
brostá mu na’ se esí
ke díchos áchna, ute miliá,
me pernis agkaliá.
Ke smígun i anáses mas
ke gérnume sto plái,
ki ópos charázi to pri
akume ta puliá.
Akuo ke ti fonula su
ki o ípnos tha me pári,
tha vgeni més’ ap’ t’ óniro
foní, glikiá laliá.
Olépo mia pórta anichtí,
brostá mu na’ se esí
ke díchos áchna ute miliá
me pernis agkaliá.
Pérase i óra, pérase
ke pái ke to fengári
ki égira `dó stin kámari
m’ akóma ise makriá
|