Πήρα το δρόμο μου κι εγώ,
όπως και τόσοι άλλοι,
δε μ’ έβγαλε όμως πουθενά
και ήρθα πίσω πάλι.
Οι φίλοι μ’ είπανε τρελό,
γι’ αυτούς ήταν μια λύση
και το κορίτσι μου κι αυτό
μ’ έχει αντικαταστήσει.
Πέρασε κι αυτός ο χρόνος
και με γέρασε στα όνειρά μου,
πέρασε κι έμεινα μόνος
και με κέρασε τα δάκρυά μου.
Τραγούδι τρύπιο του Διονύση
και κάποιος στίχος τού Καβάφη,
μα ούτε κι αυτό δεν ήταν λύση
και πήγε η ζωή μου στράφι.
Ξεκούρδιστη η κιθάρα μου
και φάλτσα τραγουδάω,
γιατί τις δύσκολες στιγμές
ακόμα τις περνάω.
Πέρασε κι αυτός ο χρόνος
και με γέρασε στα όνειρά μου,
πέρασε κι έμεινα μόνος
και με κέρασε τα δάκρυά μου.
|
Píra to drómo mu ki egó,
ópos ke tósi álli,
de m’ évgale ómos puthená
ke írtha píso páli.
I fíli m’ ipane treló,
gi’ aftus ítan mia lísi
ke to korítsi mu ki aftó
m’ échi antikatastísi.
Pérase ki aftós o chrónos
ke me gérase sta ónirá mu,
pérase ki émina mónos
ke me kérase ta dákriá mu.
Tragudi trípio tu Dionísi
ke kápios stíchos tu Kaváfi,
ma ute ki aftó den ítan lísi
ke píge i zoí mu stráfi.
Ksekurdisti i kithára mu
ke fáltsa tragudáo,
giatí tis dískoles stigmés
akóma tis pernáo.
Pérase ki aftós o chrónos
ke me gérase sta ónirá mu,
pérase ki émina mónos
ke me kérase ta dákriá mu.
|