Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ’ όνομά της στον καθρέφτη τ’ ουρανού
μ’ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια
Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια
|
Peribanu ti légan ta pediá, Peribanu
ki ítane dekapénte chronón
Έgrafe t’ ónomá tis ston kathréfti t’ uranu
m’ enós pnigménu gláru fteró
Ma tis zoís to kíma to paráforo
sárose várkes ke kupiá
Ke sto megálo kósmo ton adiáforo
pios ti thimáte tóra pia
Peribanu tin élega ki egó, Peribanu
ki as mi me iche akusi kanis
Έmiaze me kochíli sto vithó tu avgerinu
protu kardiá mu pétra genis
Ma tis zoís to kíma to paráforo
sárose várkes ke kupiá
Ke sto megálo kósmo ton adiáforo
pios ti thimáte tóra pia
|