Ακόμα θυμάμαι, ακόμα θυμάμαι
εκείνες τις νύχτες του καλοκαιριού,
που τα δυο σου μάτια, που τα δυο σου μάτια
μοιάζανε σαν άστρα, άστρα τ’ ουρανού.
Άδεια κι έρημα τα χέρια,
άδεια κι έρημη η καρδιά,
αχ, να ‘ρχόσουν να με πάρεις
και να μην μου φύγεις πια.
Στου κόσμου τις στράτες, στου κόσμου τις στράτες
μαζί σου γυρνούσα κι έλαμπε όλη η γη,
ποιος ξέρει πού πήγες, ποιος ξέρει πού πήγες
κι ο πόνος, βαθιά μου, άνοιξε πληγή.
Άδεια κι έρημα τα χέρια,
άδεια κι έρημη η καρδιά,
αχ, να ‘ρχόσουν να με πάρεις
και να μην μου φύγεις πια.
|
Akóma thimáme, akóma thimáme
ekines tis níchtes tu kalokeriu,
pu ta dio su mátia, pu ta dio su mátia
miázane san ástra, ástra t’ uranu.
Άdia ki érima ta chéria,
ádia ki érimi i kardiá,
ach, na ‘rchósun na me páris
ke na min mu fígis pia.
Stu kósmu tis strátes, stu kósmu tis strátes
mazí su girnusa ki élabe óli i gi,
pios kséri pu píges, pios kséri pu píges
ki o pónos, vathiá mu, ánikse pligí.
Άdia ki érima ta chéria,
ádia ki érimi i kardiá,
ach, na ‘rchósun na me páris
ke na min mu fígis pia.
|