Την βαλίτσα κλείνεις και το δάκρυ πνίγεις για να μην σε δω
Κλαις και μετανιώνεις κι όλα τα σκεπάζεις μ’ ένα «σ’ αγαπώ»
Το κεφάλι σκύβεις, το τσιγάρο σβήνεις, μέσα σου κενό
Δεν υπάρχει χώρος κι η λεωφόρος έγινε στενό
Αν καμιά φορά γυρίσεις και θελήσεις να με βρεις
Κοίταξε ψηλά στ’ αστέρια και στα σύννεφα να δεις
Κάπου γράφει τ’ όνομά σου κι ένα «σ’ αγαπώ», απλά
Ότι μου ‘λειψες το ξέρεις κι όλα τ’ άλλα περιττά.
Πες μου πως θα νιώσεις όταν μετανιώσεις και δεν θα ‘μαι εκεί
Κόμπος στον λαιμό σου ο εγωισμός σου, σαν μια φυλακή
Χρόνο με τον χρόνο θα προσθέτεις πόνο, πίκρα και θυμό
Και τον εαυτό σου θα καταδικάζεις για τον χωρισμό
|
Tin valítsa klinis ke to dákri pnígis gia na min se do
Kles ke metaniónis ki óla ta skepázis m’ éna «s’ agapó»
To kefáli skívis, to tsigáro svínis, mésa su kenó
Den ipárchi chóros ki i leofóros égine stenó
An kamiá forá girísis ke thelísis na me vris
Kitakse psilá st’ astéria ke sta sínnefa na dis
Kápu gráfi t’ ónomá su ki éna «s’ agapó», aplá
Όti mu ‘lipses to kséris ki óla t’ álla perittá.
Pes mu pos tha niósis ótan metaniósis ke den tha ‘me eki
Kóbos ston lemó su o egismós su, san mia filakí
Chróno me ton chróno tha prosthétis póno, píkra ke thimó
Ke ton eaftó su tha katadikázis gia ton chorismó
|