Η Πέρσα κλαίει,
πέφτουν στα μάτια τούφες ξανθά μαλλιά
κι είναι μικρούλα, μια αθώα ζωγραφιά.
Κάποιος να ’ρθει να της φέρει ένα λουλούδι,
ένα αγέρι να ’ρθει απ’ την άκρη του κόσμου
να διώξει τον πόνο, να φέρει ελπίδα και λησμονιά.
Δύσκολη νύχτα ετούτη και δεν περνά.
Σβήνει τσιγάρα, μέσα της μια φωτιά.
Οι άνθρωποι φεύγουν μικρή μου,
γίνονται ένα με τ’ άστρα
που έπεφταν τότε τα καλοκαίρια
εκεί στη Λευκάδα που παίζαμε παιδιά.
Δε θα ξεχάσει τίποτα απ’ όλα αυτά.
Δε θα ξεχάσει.
Η αγάπη που του ’χε στο αίμα της θα κυλά.
Οι άνθρωποι φεύγουν μικρή μου,
γίνονται ένα με τ’ άστρα
που έπεφταν τότε τα καλοκαίρια
εκεί στη Λευκάδα που παίζαμε παιδιά.
Η Πέρσα κλαίει.
Οι άνθρωποι φεύγουν μικρή μου,
γίνονται ένα με τ’ άστρα
που έπεφταν τότε τα καλοκαίρια
εκεί στη Λευκάδα που παίζαμε παιδιά.
Κάποιος να ’ρθει να σου φέρει ένα λουλούδι,
ένα αγέρι να ’ρθει απ’ την άκρη του κόσμου
να διώξει τον πόνο, να φέρει ελπίδα και λησμονιά.
|
I Pérsa klei,
péftun sta mátia tufes ksanthá malliá
ki ine mikrula, mia athóa zografiá.
Kápios na ’rthi na tis féri éna luludi,
éna agéri na ’rthi ap’ tin ákri tu kósmu
na dióksi ton póno, na féri elpída ke lismoniá.
Dískoli níchta etuti ke den perná.
Svíni tsigára, mésa tis mia fotiá.
I ánthropi fevgun mikrí mu,
ginonte éna me t’ ástra
pu épeftan tóte ta kalokeria
eki sti Lefkáda pu pezame pediá.
De tha ksechási típota ap’ óla aftá.
De tha ksechási.
I agápi pu tu ’che sto ema tis tha kilá.
I ánthropi fevgun mikrí mu,
ginonte éna me t’ ástra
pu épeftan tóte ta kalokeria
eki sti Lefkáda pu pezame pediá.
I Pérsa klei.
I ánthropi fevgun mikrí mu,
ginonte éna me t’ ástra
pu épeftan tóte ta kalokeria
eki sti Lefkáda pu pezame pediá.
Kápios na ’rthi na su féri éna luludi,
éna agéri na ’rthi ap’ tin ákri tu kósmu
na dióksi ton póno, na féri elpída ke lismoniá.
|