Από τη δόλια μας ψυχή
ποτέ η νύχτα μη χαθεί
γιατί το φως μόλις θα μπει, θα τη τρομάξει.
Και το σκοτάδι τώρα πια
έχουμε σαν παρηγοριά
μες στη ζωή μας
που ποτέ της δε θα φτιάξει.
Αφού μας έχει η ζωή τόσο πληγώσει
για μας ποτέ, για μας ποτέ μην ξημερώσει.
Είναι της μοίρας μας γραφτό
πάντα στο δρόμο τον κακό
όλο να ζούμε δίχως μια χαρά κι ελπίδα.
Δίχως αγάπη και στοργή
σαν τα ρημάδια μες στη γη
σαν τα καράβια
που τσακίζει η καταιγίδα.
|
Apó ti dólia mas psichí
poté i níchta mi chathi
giatí to fos mólis tha bi, tha ti tromáksi.
Ke to skotádi tóra pia
échume san parigoriá
mes sti zoí mas
pu poté tis de tha ftiáksi.
Afu mas échi i zoí tóso pligósi
gia mas poté, gia mas poté min ksimerósi.
Ine tis miras mas graftó
pánta sto drómo ton kakó
ólo na zume díchos mia chará ki elpída.
Díchos agápi ke storgí
san ta rimádia mes sti gi
san ta karávia
pu tsakízi i kategida.
|