Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη,
σε λίγο πια θα φέξει,
θα `ρθει η χλωμή αυγή.
Κοντεύει έξι,
ας πούμε αυτή τη λέξη
που `χει στα χείλη μπλέξει
και δεν τολμά να βγει.
Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός
είν’ ακόμα σκοτεινός
και η νύχτα κυλά.
Μα εκεί ψηλά
κοίτα έν’ άστρο που δειλά
μοναχό φεγγοβολά και μας χαμογελά.
Νύχτα ασημένια
κι η κάθε μου η έννοια
σ’ απόχη μεταξένια
από ξανθά μαλλιά.
Γλυκοχαράζει αλλά δε σε πειράζει
που γέμισε μαράζι η άδεια μου αγκαλιά.
|
Pes mu mia léksi, aftí ti móni léksi,
se lígo pia tha féksi,
tha `rthi i chlomí avgí.
Kontevi éksi,
as pume aftí ti léksi
pu `chi sta chili bléksi
ke den tolmá na vgi.
O uranós, o megálos uranós
in’ akóma skotinós
ke i níchta kilá.
Ma eki psilá
kita én’ ástro pu dilá
monachó fengovolá ke mas chamogelá.
Níchta asiménia
ki i káthe mu i énnia
s’ apóchi metaksénia
apó ksanthá malliá.
Glikocharázi allá de se pirázi
pu gémise marázi i ádia mu agkaliá.
|