Γέρνουν τα ματόφυλλα βαριά ο ουρανός κλαίει
χάθηκα μες στο αναφιλητό κι όλο ρωτώ
Πες μου γιατί έφυγες μακριά
ποιος απ’ τους δυο φταίει
πες μου γιατί έφυγες πού πας
δεν μ’ αγαπάς
Πας αλλού πετάς τον άλλον δεν ρωτάς
καρδιά δεν έχεις
πας αλλού πετάς και πίσω δεν κοιτάς
Τι λοιπόν ζητάς για πες μου τι ζητάς
εκεί που τρέχεις
τι ζητάς να βρεις αφού δεν αγαπάς
Ποιος θα νανουρίσει τη βροχή να κοιμηθεί λίγο
ποιος θα με ακούσει κι αν σου πω πως σ’ αγαπώ
όλη την παλιά μας τη ζωή μες στην καρδιά πνίγω
όλη την παλιά μας εποχή που την γκρέμισες
μια νύχτα με βροχή
Δε θα σε δω ποτέ ξανά ποτέ για πάντα
για πάντα για πάντα ποτέ
|
Gernun ta matófilla variá o uranós klei
cháthika mes sto anafilitó ki ólo rotó
Pes mu giatí éfiges makriá
pios ap’ tus dio ftei
pes mu giatí éfiges pu pas
den m’ agapás
Pas allu petás ton állon den rotás
kardiá den échis
pas allu petás ke píso den kitás
Ti lipón zitás gia pes mu ti zitás
eki pu tréchis
ti zitás na vris afu den agapás
Pios tha nanurísi ti vrochí na kimithi lígo
pios tha me akusi ki an su po pos s’ agapó
óli tin paliá mas ti zoí mes stin kardiá pnígo
óli tin paliá mas epochí pu tin gkrémises
mia níchta me vrochí
De tha se do poté ksaná poté gia pánta
gia pánta gia pánta poté
|