|
Διώξε με, λοιπόν, μην κάνεις πίσω
Σε παρακαλώ μη λυπηθείς
Ήτανε γραφτό να σ’ αγαπήσω
Ήτανε γραφτό να μ’ αρνηθείς
Πες πως μ’ αντάμωσες μια νύχτα σ’ ένα όνειρο
Πες πως με ξέχασες σαν ήρθε το πρωί
Και μη σκεφτείς ότι για με δεν ήσουν όνειρο
Και μη νοιαστείς τι θ’ απογίνω στη ζωή
Άσε με λοιπόν να σε σκεπάσω
Κάνει απόψε τόση παγωνιά
Και τα μάτια κλείσε να περάσω
σαν σκιά στη μαύρη λησμονιά
Πες πως μ’ αντάμωσες μια νύχτα σ’ ένα όνειρο
Πες πως με ξέχασες σαν ήρθε το πρωί
Και μη σκεφτείς ότι για με δεν ήσουν όνειρο
Και μη νοιαστείς τι θ’ απογίνω στη ζωή
|
Diókse me, lipón, min kánis píso
Se parakaló mi lipithis
Ήtane graftó na s’ agapíso
Ήtane graftó na m’ arnithis
Pes pos m’ antámoses mia níchta s’ éna óniro
Pes pos me kséchases san írthe to pri
Ke mi skeftis óti gia me den ísun óniro
Ke mi niastis ti th’ apogino sti zoí
Άse me lipón na se skepáso
Káni apópse tósi pagoniá
Ke ta mátia klise na peráso
san skiá sti mavri lismoniá
Pes pos m’ antámoses mia níchta s’ éna óniro
Pes pos me kséchases san írthe to pri
Ke mi skeftis óti gia me den ísun óniro
Ke mi niastis ti th’ apogino sti zoí
|
