|
Δεν ανήκω
δεν ανήκω πια στον ουρανό.
η ψυχή μου δε θυμάται. ψάχνω να τη βρω.
να ονειρευτώ.
μα η μνήμη μου κοιμάται.
Μοιάζει η ανάσα μου κελί.
κλείνει μέσα φαντασία.
μία ζωή ευχή. μία αναπνοή
σ΄ ένα κόσμο δίχως σημασία.
Δεν αντέχω
δεν αντέχω άλλο τη σιωπή.
μία πέτρα μία πεταλούδα.
δίχως μουσική δίχως να ‘μαι εκεί
το χορό που ‘στησαν είδα.
Κι όλο ελπίζω σ’ ένα αύριο
μα γελώ μονάχα έμενα.
ναι με ξεγελώ.
κι ακολουθώ
βήματα καιρού γραμμένα.
Μοιάζει η ανάσα μου κελί.
κλείνει μέσα φαντασία.
μία ζωή ευχή. μία αναπνοή
σ ένα κόσμο δίχως σημασία.
Δεν ανήκω
δεν ανήκω πια στον ουρανό.
η ψυχή μου δε θυμάται. ψάχνω να τη βρω.
να ονειρευτώ.
μα η μνήμη μου κοιμάται.
|
Den aníko
den aníko pia ston uranó.
i psichí mu de thimáte. psáchno na ti vro.
na onireftó.
ma i mními mu kimáte.
Miázi i anása mu kelí.
klini mésa fantasía.
mía zoí efchí. mía anapnoí
s΄ éna kósmo díchos simasía.
Den antécho
den antécho állo ti siopí.
mía pétra mía petaluda.
díchos musikí díchos na ‘me eki
to choró pu ‘stisan ida.
Ki ólo elpízo s’ éna avrio
ma geló monácha émena.
ne me ksegeló.
ki akoluthó
vímata keru gramména.
Miázi i anása mu kelí.
klini mésa fantasía.
mía zoí efchí. mía anapnoí
s éna kósmo díchos simasía.
Den aníko
den aníko pia ston uranó.
i psichí mu de thimáte. psáchno na ti vro.
na onireftó.
ma i mními mu kimáte.
|
