Πεταλούδα της φωτιάς | Petaluda tis fotiás

Σκοτάδι ανάβει, κυλάει η ζωή μου στάλα στάλα,
η νύχτα σκάβει, την πιο βαθιά της την πληγή,
δώσε μου την αχυρένια μου τη μπάλα,
να παίζω απ’ έξω, με τον ίσκιο μου στη γη.

Αχ! πεταλούδα που πετάς
πάνω απ’ τη λύπη,
κι απ’ όσους έρωτες ρωτάς
κανείς δε γνώρισε θεό…

Αχ! πεταλούδα της φωτιάς
δυο μαύροι κήποι,
για να νυχτώσει η χαρά
κι η στάχτη απ’ τα φτερά.

Skotádi anávi, kilái i zoí mu stála stála,
i níchta skávi, tin pio vathiá tis tin pligí,
dóse mu tin achirénia mu ti bála,
na pezo ap’ ékso, me ton ískio mu sti gi.

Ach! petaluda pu petás
páno ap’ ti lípi,
ki ap’ ósus érotes rotás
kanis de gnórise theó…

Ach! petaluda tis fotiás
dio mavri kípi,
gia na nichtósi i chará
ki i stáchti ap’ ta fterá.