|
Ποιος άγνωστος δρόμος μ’ έφερε ως εδώ
Ποια μάγια μ’ έκλεισαν στ’ αστραφτερό του βλέμμα
Έλα θεέ μου και χάρισε μου το τέρμα
Έναν αιώνιο ύπνο να τον ονειρευτώ
Κι όταν μείνει το σώμα άψυχο και νεκρό
Άσε στο χέρι μου μια πέτρα απ’ το φεγγάρι
Να ‘ρθει εκείνος μια νύχτα να την πάρει
Να τη φορέσει στον λαιμό του φυλαχτό
Κι αν κάποτε νιώσει μοναξιά
Κι αν κάποτε για λίγο νιώσω μόνη
Δώσ’ μου Θεέ μου μια ανάσα ζωής
Να τον πάρω αγκαλιά για λίγο ακόμη
|
Pios ágnostos drómos m’ éfere os edó
Pia mágia m’ éklisan st’ astrafteró tu vlémma
Έla theé mu ke chárise mu to térma
Έnan eónio ípno na ton onireftó
Ki ótan mini to sóma ápsicho ke nekró
Άse sto chéri mu mia pétra ap’ to fengári
Na ‘rthi ekinos mia níchta na tin pári
Na ti forési ston lemó tu filachtó
Ki an kápote niósi monaksiá
Ki an kápote gia lígo nióso móni
Dós’ mu Theé mu mia anása zoís
Na ton páro agkaliá gia lígo akómi
|
