Με τον καημό της ξενιτιάς
ποιόν ουρανό χαμογελάς.
Αφού τα αστέρια σβήσανε
και τα βουνά ραγίσανε
πριν απ’ το χάραμα που πας.
Τι ψάχνουν τα μάτια σου,
τι λένε τα χείλη σου.
Σε χάνουν οι φίλοι σου,
σε χάνει η αυγή.
Λιβάνι στα νιάτα σου
η άμοιρη αγάπη μου.
Το πέτρινο δάκρυ μου βουβή προσευχή.
Είναι νωρίς φτωχή καρδιά
να σε χωρέσει η ξενιτιά.
Στεργιώσου εδώ που βλάστησες,
που μόχθησες και αγάπησες.
Στεργιώσου μοίρα μου γλυκιά.
|
Me ton kaimó tis ksenitiás
pión uranó chamogelás.
Afu ta astéria svísane
ke ta vuná ragisane
prin ap’ to chárama pu pas.
Ti psáchnun ta mátia su,
ti léne ta chili su.
Se chánun i fíli su,
se cháni i avgí.
Liváni sta niáta su
i ámiri agápi mu.
To pétrino dákri mu vuví prosefchí.
Ine norís ftochí kardiá
na se chorési i ksenitiá.
Stergiósu edó pu vlástises,
pu móchthises ke agápises.
Stergiósu mira mu glikiá.
|