Πήρα τους δρόμους κι έχασα
και τα δρομάκια ξέχασα
που διάβαινα Αθήνα
Κι όλη τη γη κι αν πέρασα
τα χείλη μου δεν κέρασα
με μια γουλιά ρετσίνα
Δεν βρήκα μάτια να γελούν
και τις λιακάδες που μιλούν
και σβήνουνε τη θλίψη
Μου λείψαν φίλοι και καρδιές
και οι γλυκές σου οι βραδιές
για πάντα μου ‘χουν λείψει.
|
Píra tus drómus ki échasa
ke ta dromákia kséchasa
pu diávena Athína
Ki óli ti gi ki an pérasa
ta chili mu den kérasa
me mia guliá retsína
Den vríka mátia na gelun
ke tis liakádes pu milun
ke svínune ti thlípsi
Mu lipsan fíli ke kardiés
ke i glikés su i vradiés
gia pánta mu ‘chun lipsi.
|