Με τ’ αστέρια γράφει ο ουρανός
την τροχιά τη μοίρα καθενός
Έτσι μου ‘γραψε κι εμένα
σε μικρόφωνα ιδρωμένα
να `ρθω πάλι να λυτρωθώ
κι ύστερα ας χαθώ
Στην αγάπη τα ‘μπλεξα πολύ
φταίει κι η Δύση
φταίει κι η Ανατολή
κι έφτασ’ η ζωή στη μέση
δυο ζωές να μου συνδέσει
κι ήρθα πάλι χρόνια μπροστά
λάθη μου σωστά
Πήρα χάρη
πέτρα η γη κι εγώ κουβάρι
που όλο αρχίζω
λέξη, λέξη
μήπως και ξεμπλέξει
τ’ άσπρο φύλλο της καρδιάς
τ’ άσπρο φτερό
Σαν ποτάμι κάτω απ’ τη βροχή
ξεχειλάει η Βαλκάνια Ψυχή
κι απ’ την πιο αρχαία φλέβα
Έλληνά μου Αδάμ και Εύα
γίνε πάλι βράχος γυμνός
λόγος μου κοινός
|
Me t’ astéria gráfi o uranós
tin trochiá ti mira kathenós
Έtsi mu ‘grapse ki eména
se mikrófona idroména
na `rtho páli na litrothó
ki ístera as chathó
Stin agápi ta ‘bleksa polí
ftei ki i Dísi
ftei ki i Anatolí
ki éftas’ i zoí sti mési
dio zoés na mu sindési
ki írtha páli chrónia brostá
láthi mu sostá
Píra chári
pétra i gi ki egó kuvári
pu ólo archízo
léksi, léksi
mípos ke ksebléksi
t’ áspro fíllo tis kardiás
t’ áspro fteró
San potámi káto ap’ ti vrochí
ksechilái i Oalkánia Psichí
ki ap’ tin pio archea fléva
Έlliná mu Adám ke Eva
gine páli vráchos gimnós
lógos mu kinós
|