Πιο ψηλά κι απ’ τα βουνά
κι όλο πιο μακριά
ψάχνω το δρόμο μου
και ξανά
πέφτει βαριά η ζωή, σιδεριά
πάνω στον ώμο μου.
Άντε ξανά λοιπόν απ’ την αρχή
σα να ‘χω μόλις τώρα γεννηθεί
μέσα στη νύχτα έγινε το φως
κι απ’ το μηδέν ο πρώτος αριθμός.
Άντε ξανά λοιπόν απ’ την αρχή
σα να ‘χω μόλις τώρα γεννηθεί
απ’ το πηγάδι φαίνεται ουρανός
κι εκεί ψηλά γελάει κάποιος Θεός.
Πιο βαθιά κι απ’ την καρδιά
ζεσταίνω μια γωνιά
για την αγάπη μου
και ξανά
η παγωνιά ορμάει ξαφνικά
μες στο κρεβάτι μου.
|
Pio psilá ki ap’ ta vuná
ki ólo pio makriá
psáchno to drómo mu
ke ksaná
péfti variá i zoí, sideriá
páno ston ómo mu.
Άnte ksaná lipón ap’ tin archí
sa na ‘cho mólis tóra gennithi
mésa sti níchta égine to fos
ki ap’ to midén o prótos arithmós.
Άnte ksaná lipón ap’ tin archí
sa na ‘cho mólis tóra gennithi
ap’ to pigádi fenete uranós
ki eki psilá gelái kápios Theós.
Pio vathiá ki ap’ tin kardiá
zesteno mia goniá
gia tin agápi mu
ke ksaná
i pagoniá ormái ksafniká
mes sto kreváti mu.
|