|
Για ποιάν Ιθάκη και ποιο τέρμα μου μιλάς.
Ό,τι ονειρεύτηκες ποτέ δεν το πουλάς.
Για ό,τι αγωνίστηκες θα το `βρεις στα χαλάσματα.
Καινούργιος κόσμος θα `ναι μόνο τα φαντάσματα.
Πέτρες θα τρώμε και θα ζούμε σε σπηλιές.
Δε θα υπάρχουνε πουλιά, μήτε φωλιές.
Θα υπάρχει μόνο μοναξιά, τρομοκρατία
και μια Ιθάκη βουλιαγμένη πολιτεία.
Θα ζεις με τέρατα, με ψάρια και ναυάγια,
Και μιας θρησκείας τους ανθρώπους της για σφάγια.
Δε θα υπάρχει μήτε φως, μήτε σκοτάδι.
Αυτός ο κόσμος θα `ναι ίδιος με τον Άδη.
Ετοιμαζόταν από χρόνια το Κακό.
Κανείς δεν είδε κάτι το σημαδιακό.
Όσοι μιλούσανε σωστά τους κοροϊδεύανε.
Γίνανε στόχος των ληστών. Τους σημαδεύανε.
Κι εσύ μιλάς για μιαν Ιθάκη ουτοπία.
Κουφέτα γάμου, τα γαλάζια της τοπία.
Για την Ιθάκη έχει γράψει κι ο Καβάφης.
Εσύ τι θέλεις τους μπελάδες για να γράφεις.
Άστον Αυτόν, εκεί που ζει μαρμαρωμένος.
Για Επανάσταση μιλάς αν είσαι ξένος.
Γιατί Επανάσταση είν’ η Ιθάκη που ζητάς.
Για όσα χάρισες και πήρες και χρωστάς.
|
Gia pián Itháki ke pio térma mu milás.
Ό,ti onireftikes poté den to pulás.
Gia ó,ti agonístikes tha to `vris sta chalásmata.
Kenurgios kósmos tha `ne móno ta fantásmata.
Pétres tha tróme ke tha zume se spiliés.
De tha ipárchune puliá, míte foliés.
Tha ipárchi móno monaksiá, tromokratía
ke mia Itháki vuliagméni politia.
Tha zis me térata, me psária ke nafágia,
Ke mias thriskias tus anthrópus tis gia sfágia.
De tha ipárchi míte fos, míte skotádi.
Aftós o kósmos tha `ne ídios me ton Άdi.
Etimazótan apó chrónia to Kakó.
Kanis den ide káti to simadiakó.
Όsi milusane sostá tus koroidevane.
Ginane stóchos ton listón. Tus simadevane.
Ki esí milás gia mian Itháki utopía.
Kuféta gámu, ta galázia tis topía.
Gia tin Itháki échi grápsi ki o Kaváfis.
Esí ti thélis tus beládes gia na gráfis.
Άston Aftón, eki pu zi marmaroménos.
Gia Epanástasi milás an ise ksénos.
Giatí Epanástasi in’ i Itháki pu zitás.
Gia ósa chárises ke píres ke chrostás.
|
