Και τίποτ’ άλλο δε θυμάμαι να ‘χω ζήσει
που να `χει μέλι από σκουριά στην άκρη του σβησμένο,
όσο όταν στέκομαι στα πόδια μου μετά από μεθύσι
και να με πάρεις αγκαλιά στο δρόμο περιμένω.
Θέλω να δω τ’ άστρο του κόσμου
μέσα απ’ τα μάτια ενός πιτσιρικά
να ημερέψω λίγο φως μου
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά.
Και ξόδεψα και μοίρασα και μάλλον ξεχρεώνω
μια στοίβα χρόνια ασθενικά με μια αγκαλιά σκουπίδια.
άλλα να θέλω σαν τρελός και μ’ άλλα να ματώνω,
φυγές να σκάβω μες στη γη και να γυρνώ στα ίδια.
|
Ke típot’ állo de thimáme na ‘cho zísi
pu na `chi méli apó skuriá stin ákri tu svisméno,
óso ótan stékome sta pódia mu metá apó methísi
ke na me páris agkaliá sto drómo periméno.
Thélo na do t’ ástro tu kósmu
mésa ap’ ta mátia enós pitsiriká
na imerépso lígo fos mu
ki ótan tha gennithi o gios mu
tha mu ta máthi tis zoís ta magiká.
Ke ksódepsa ke mirasa ke mállon ksechreóno
mia stiva chrónia astheniká me mia agkaliá skupídia.
álla na thélo san trelós ke m’ álla na matóno,
figés na skávo mes sti gi ke na girnó sta ídia.
|