Παρηγοριά ζητούσα κάθε βράδυ
γυρίζοντας μονάχος στο σκοτάδι
που μ’ άφησες χωρίς καμιά συμπόνια
αγάπες τόσες μου ‘ταζες αιώνια.
Να μη νομίσεις όμως πως με νοιάζει
κι αν μου βάζεις μες στην καρδιά μαράζι,
εσύ μια μέρα θα το μετανιώσεις
γι’ αυτό το σφάλμα σου άπιστη θα λιώσεις.
Μα τότε θα ‘ναι αργά κακιά πλανεύτρα
και της καρδιάς μου άπονη και ψεύτρα
με μια άλλη εγώ θε να γυρνώ τα βράδια
και συ θα μένεις μόνη δίχως χάδια.
|
Parigoriá zitusa káthe vrádi
girízontas monáchos sto skotádi
pu m’ áfises chorís kamiá sibónia
agápes tóses mu ‘tazes eónia.
Na mi nomísis ómos pos me niázi
ki an mu vázis mes stin kardiá marázi,
esí mia méra tha to metaniósis
gi’ aftó to sfálma su ápisti tha liósis.
Ma tóte tha ‘ne argá kakiá planeftra
ke tis kardiás mu áponi ke pseftra
me mia álli egó the na girnó ta vrádia
ke si tha ménis móni díchos chádia.
|