Το πρωί στις τρεις η ώρα μες στην εθνική
πάω για Θεσσαλονίκη, λέω θα ‘σαι εκεί,
θα με περιμένεις, ίσως, κάτι να μου πεις,
πριν να γίνουν όλα μίσος κι έρημος σιωπής.
Ποιος δεν πόνεσε απ’ αγάπη, ποιος δεν έχει τρελαθεί,
ποιος δεν έχει κάνει λάθη, πες μου ποιος θα τ’ αρνηθεί,
ποιος δεν πόνεσε, στο λέω, τις στιγμές της μοναξιάς,
μη μου πεις αν φταις ή φταίω, πες μου μόνο αν μ’ αγαπάς.
Τ’ αυτοκίνητα περνάω και τα φορτηγά,
νιώθω τώρα πως με χίλια τρέχει η καρδιά,
απ’ το κινητό σε παίρνω και δεν απαντάς,
ίσως να κοιμάσαι, λέω, και δε μου μιλάς.
Ποιος δεν πόνεσε απ’ αγάπη, ποιος δεν έχει τρελαθεί,
ποιος δεν έχει κάνει λάθη, πες μου ποιος θα τ’ αρνηθεί,
ποιος δεν πόνεσε, στο λέω, τις στιγμές της μοναξιάς,
μη μου πεις αν φταις ή φταίω, πες μου μόνο αν μ’ αγαπάς.
|
To pri stis tris i óra mes stin ethnikí
páo gia Thessaloníki, léo tha ‘se eki,
tha me periménis, ísos, káti na mu pis,
prin na ginun óla mísos ki érimos siopís.
Pios den pónese ap’ agápi, pios den échi trelathi,
pios den échi káni láthi, pes mu pios tha t’ arnithi,
pios den pónese, sto léo, tis stigmés tis monaksiás,
mi mu pis an ftes í fteo, pes mu móno an m’ agapás.
T’ aftokínita pernáo ke ta fortigá,
niótho tóra pos me chília tréchi i kardiá,
ap’ to kinitó se perno ke den apantás,
ísos na kimáse, léo, ke de mu milás.
Pios den pónese ap’ agápi, pios den échi trelathi,
pios den échi káni láthi, pes mu pios tha t’ arnithi,
pios den pónese, sto léo, tis stigmés tis monaksiás,
mi mu pis an ftes í fteo, pes mu móno an m’ agapás.
|