Δεν είχα βάσανο βαρύ
να πιω για να μεθύσω
μονάχα είχα όρεξη
για να φιλοσοφήσω
Και σκέφτομαι γιατί πονά
ο άνθρωπος ο μόνος
όσο μακρύς κι αληθινός
του καθενός ο δρόμος
Ποιος έχει το δικαίωμα
για κείνον να μιλήσει
που καίγεται με τη φωτιά
στου έρωτα τη Δύση
Άραγε τι θα γίνουμε
ο δρόμος πού θα βγάλει;
Θα πέσουμε σε ξέφωτο
ή σε καινούρια πλάνη;
Σοφία δίνει η μοναξιά
απόψε και σωπαίνω
κείνο που νόμιζα γνωστό
τώρα το βλέπω ξένο
Ποιος έχει το δικαίωμα
για κείνον να μιλήσει
που καίγεται με τη φωτιά
στου έρωτα τη Δύση
|
Den icha vásano varí
na pio gia na methíso
monácha icha óreksi
gia na filosofíso
Ke skéftome giatí poná
o ánthropos o mónos
óso makrís ki alithinós
tu kathenós o drómos
Pios échi to dikeoma
gia kinon na milísi
pu kegete me ti fotiá
stu érota ti Dísi
Άrage ti tha ginume
o drómos pu tha vgáli;
Tha pésume se kséfoto
í se kenuria pláni;
Sofía díni i monaksiá
apópse ke sopeno
kino pu nómiza gnostó
tóra to vlépo kséno
Pios échi to dikeoma
gia kinon na milísi
pu kegete me ti fotiá
stu érota ti Dísi
|