Αγγίζω όνειρα που είχα από παιδί
και το σκοτάδι κλείνω να `ναι πάντα απ’ έξω,
αν τύχει και περάσει κάποιος να τα δει
όλα τα χρώματα θα βάλω και θα τρέξω.
Ποιος θα μου πει το σ’ αγαπώ;
Ποιος θα με κάνει να το πω;
Του το `χω φυλαγμένο!
Είμαι γεμάτη από στιγμές,
από χαρές και μαχαιριές,
μα ακόμα περιμένω.
Χαλάω τοίχους που έχτισα για να κρυφτώ,
αφού όσα με τρομάξαν τα `χω στην παλάμη
και όταν φτάσει η αγάπη, χωρίς να το σκεφτώ,
στην αγκαλιά της θα χυθώ σαν το ποτάμι.
Ποιος θα μου πει το σ’ αγαπώ;
Ποιος θα με κάνει να το πω;
Του το `χω φυλαγμένο!
Είμαι γεμάτη από στιγμές,
από χαρές και μαχαιριές,
μα ακόμα περιμένω
|
Angizo ónira pu icha apó pedí
ke to skotádi klino na `ne pánta ap’ ékso,
an tíchi ke perási kápios na ta di
óla ta chrómata tha válo ke tha trékso.
Pios tha mu pi to s’ agapó;
Pios tha me káni na to po;
Tu to `cho filagméno!
Ime gemáti apó stigmés,
apó charés ke macheriés,
ma akóma periméno.
Chaláo tichus pu échtisa gia na kriftó,
afu ósa me tromáksan ta `cho stin palámi
ke ótan ftási i agápi, chorís na to skeftó,
stin agkaliá tis tha chithó san to potámi.
Pios tha mu pi to s’ agapó;
Pios tha me káni na to po;
Tu to `cho filagméno!
Ime gemáti apó stigmés,
apó charés ke macheriés,
ma akóma periméno
|