Μες στον αέρα σου ακόμα
και απ’ των καιρών τα χαλάσματα
οι εποχές σαν φαντάσματα
ανασαίνουνε.
Μες απ’ το ίδιο χώμα
κι απ’ των ψυχών τα κοιτάσματα
οι πηγές με τα θαύματα
μ’ ανασταίνουνε.
Πόλη, της μοίρας μου οι δρόμοι
ποτάμια στο χάρτη σου.
Πόλη, ποιο φως μας ενώνει;
Ποια δύναμη πέρα απ’ τ’ αστέρια σου;
Πόλη, συντρίμια και σκόνη
κορμιά στην αγάπη σου.
Πόλη, πώς καίγομαι ακόμη
γι’ αυτά τ’ ακριβά καλοκαίρια σου.
Μες στα λιμάνια σου τώρα
πάνω σε υγρά καταστρώματα
των λαών τα πληρώματα
σε μοιράζουνε.
Μες στης καρδιάς μου τη χώρα
στα παιδικά μου λευκώματα
του ουρανού σου τα χρώματα
με ησυχάζουνε.
|
Mes ston aéra su akóma
ke ap’ ton kerón ta chalásmata
i epochés san fantásmata
anasenune.
Mes ap’ to ídio chóma
ki ap’ ton psichón ta kitásmata
i pigés me ta thafmata
m’ anastenune.
Póli, tis miras mu i drómi
potámia sto chárti su.
Póli, pio fos mas enóni;
Pia dínami péra ap’ t’ astéria su;
Póli, sintrímia ke skóni
kormiá stin agápi su.
Póli, pós kegome akómi
gi’ aftá t’ akrivá kalokeria su.
Mes sta limánia su tóra
páno se igrá katastrómata
ton laón ta plirómata
se mirázune.
Mes stis kardiás mu ti chóra
sta pediká mu lefkómata
tu uranu su ta chrómata
me isicházune.
|