|
Θυμήσου που σ’ αντάμωσα
Γιαννούλα στο στενάκι
και από κείνη τη βραδιά
μ’ έβαλες σε μεράκι.
Σαν αρχινήσω στη δουλειά
δεν μπορώ να δουλέψω,
και οι γονείς σου αν δε δεχτούν
να ξέρεις θα σε κλέψω.
Γιαννούλα μου συ έφταιξες,
με μια ματιά με μπέρδεψες.
Ούτε Θεό πιστεύεις
και τόσο με παιδεύεις.
Φτάνει πλέον πουλάκι μου,
με βλέπεις υποφέρω,
και σαν τρελός παραμιλώ,
τι γίνουμαι δεν ξέρω.
Τώρα θέλω το λόγο σου,
για πες μου τι θα κάνεις;
Βλέπεις για σένα τι τραβώ,
μη θες να με τρελάνεις.
Πες μου πού θ’ ανταμώσουμε,
να πω τα μυστικά μου.
Δίχως εσένα δεν μπορώ
και καίγεται η καρδιά μου.
|
Thimísu pu s’ antámosa
Giannula sto stenáki
ke apó kini ti vradiá
m’ évales se meráki.
San archiníso sti duliá
den boró na dulépso,
ke i gonis su an de dechtun
na kséris tha se klépso.
Giannula mu si éftekses,
me mia matiá me bérdepses.
Oíte Theó pistevis
ke tóso me pedevis.
Ftáni pléon puláki mu,
me vlépis ipoféro,
ke san trelós paramiló,
ti ginume den kséro.
Tóra thélo to lógo su,
gia pes mu ti tha kánis;
Olépis gia séna ti travó,
mi thes na me trelánis.
Pes mu pu th’ antamósume,
na po ta mistiká mu.
Díchos eséna den boró
ke kegete i kardiá mu.
|
