Ποτέ δεν είναι αργά,
ας με φωνάζουν άσωτο
κι ας με περιφρονούνε,
θα τρίβουνε τα μάτια τους
μια μέρα σαν με δούνε
κι ας με κατηγορούνε.
Και νηστικός κοιμήθηκα
και σε μπελάδες μπήκα
κι από γυναίκες όμορφες
πολλά φαρμάκια ήπια,
την είδα τη ζωή.
Ποτέ δεν είναι αργά,
και στο φτωχό σπιτάκι μου
σαν πρώτα θα γυρίσω
και τη ζωή την άσωτη
για πάντα πια θ’ αφήσω
και ήσυχα θα ζήσω.
Και νηστικός κοιμήθηκα
και σε μπελάδες μπήκα
κι από γυναίκες όμορφες
πολλά φαρμάκια ήπια,
την είδα τη ζωή.
|
Poté den ine argá,
as me fonázun ásoto
ki as me perifronune,
tha trívune ta mátia tus
mia méra san me dune
ki as me katigorune.
Ke nistikós kimíthika
ke se beládes bíka
ki apó ginekes ómorfes
pollá farmákia ípia,
tin ida ti zoí.
Poté den ine argá,
ke sto ftochó spitáki mu
san próta tha giríso
ke ti zoí tin ásoti
gia pánta pia th’ afíso
ke ísicha tha zíso.
Ke nistikós kimíthika
ke se beládes bíka
ki apó ginekes ómorfes
pollá farmákia ípia,
tin ida ti zoí.
|