Σ’ έχασα κι έχασα μαζί την άνοιξή μου
και κλαίνε τ’ άστρα τα πουλιά όλο καημό
γκρίζο το σούρουπο πιο γκρίζα η ψυχή μου
κι όλα θλιμμένα στο δικό σου το χαμό.
Που να ‘σαι τώρα αγαπημένη
που να γυρίζεις τόσον καιρό
που να ‘σαι τώρα αγαπημένη
ψάχνω να σε βρω, μα δεν μπορώ.
Μαζί σου ένοιωσα αγάπη και φιλία
η ανάμνησή σου πάντα σκλάβο με κρατά
και όπως φεύγουνε για τ’ άγνωστο τα πλοία
φεύγει κι η σκέψη μου και σε αναζητά.
Που να ‘σαι τώρα αγαπημένη
που να γυρίζεις τόσον καιρό
που να ‘σαι τώρα αγαπημένη
ψάχνω να σε ‘βρω, μα δεν μπορώ
|
S’ échasa ki échasa mazí tin ániksí mu
ke klene t’ ástra ta puliá ólo kaimó
gkrízo to surupo pio gkríza i psichí mu
ki óla thlimména sto dikó su to chamó.
Pu na ‘se tóra agapiméni
pu na girízis tóson keró
pu na ‘se tóra agapiméni
psáchno na se vro, ma den boró.
Mazí su éniosa agápi ke filía
i anámnisí su pánta sklávo me kratá
ke ópos fevgune gia t’ ágnosto ta plia
fevgi ki i sképsi mu ke se anazitá.
Pu na ‘se tóra agapiméni
pu na girízis tóson keró
pu na ‘se tóra agapiméni
psáchno na se ‘vro, ma den boró
|