Είμαι εγώ της καταιγίδας
είμαι σύννεφο που τρέχει
κόρη άγονης νησίδας
που τη μοναξιά αντέχει
Είμαι κύμα που τραβάει
στο βυθό κάθε σου λέξη
άνεμος που δε χωράει
σε καμιά μόνη σκέψη
Που θα πάω
τι θα γίνω
αν θα φύγω κι από δω
σ’ αγαπάω
μα σ’ αφήνω
δε γνωρίζω το μυαλό
Είμαι ήλιος που τυφλώνει
είμαι η φυγή στην πράξη
απ’ αυτούς που μένουν μόνη
λες και κάπου το `χουν τάξει
Έχει κάνει λέει λασία
η ψυχή στη λογική μου
μια κλεμμένη εκκλησία
κάθε αγάπη χτεσινή μου
|
Ime egó tis kategidas
ime sínnefo pu tréchi
kóri ágonis nisídas
pu ti monaksiá antéchi
Ime kíma pu travái
sto vithó káthe su léksi
ánemos pu de chorái
se kamiá móni sképsi
Pu tha páo
ti tha gino
an tha fígo ki apó do
s’ agapáo
ma s’ afíno
de gnorízo to mialó
Ime ílios pu tiflóni
ime i figí stin práksi
ap’ aftus pu ménun móni
les ke kápu to `chun táksi
Έchi káni léi lasía
i psichí sti logikí mu
mia klemméni ekklisía
káthe agápi chtesiní mu
|