Από μακριά σαν γνώρισα
από μακριά σαν είδα
και απ’ τα νερά ξεχώρισα
την όμορφη πατρίδα
Στα στήθη μου ετινάχθηκε
χαρούμεν’ η καρδιά μου
και στα βουνά επετάχθηκε
σαν αστραπή η ματιά μου
Είν’ η στιγμή που φεύγουνε
τα’ αστέρια πρώτα, πρώτα
μόλις αρχίσουν κι έβγουνε
της χρυσαυγής τα φώτα
Κύμα στεριαίς χωριζουνε
κι εκεί το μάτι στρέφει
που αγκαλιασμέν’ ασπρίζουνε
βουνα μαζί και νέφη
Κυτάζω εκεί που υψώνεται
το πράσινο Ακρωτήρι
θαρρείς πως καμαρώνεται
και στο νερό θα γύρη
Με χίλια δυο κουνήματα
να ιδή την ομορφιά του
μ’ αφρούς από τα κύμματα
να πλέξη τα μαλιά του
Να κι ο Σκοπός αντίκρυ του
θαρρείς πως το ζηλεύει
θαρρείς και από την πίκρα του
τον ουρανό γυρεύει
Δεν είδα την αγκάλη σου
σ’ αυτόν τον κόσμο πρώτη
δεν έθρεψαν τα καλλη σου
την παιδική μου νειότη
Αλλ’ αν και την χρυσώτερη ζωή
σ’ εσέ περνούσα
μ’ αγάπη περισσότερη
δεν θενά σε ποθούσα
|
Apó makriá san gnórisa
apó makriá san ida
ke ap’ ta nerá ksechórisa
tin ómorfi patrída
Sta stíthi mu etináchthike
charumen’ i kardiá mu
ke sta vuná epetáchthike
san astrapí i matiá mu
In’ i stigmí pu fevgune
ta’ astéria próta, próta
mólis archísun ki évgune
tis chrisavgís ta fóta
Kíma steries chorizune
ki eki to máti stréfi
pu agkaliasmén’ asprízune
vuna mazí ke néfi
Kitázo eki pu ipsónete
to prásino Akrotíri
tharris pos kamarónete
ke sto neró tha giri
Me chília dio kunímata
na idí tin omorfiá tu
m’ afrus apó ta kímmata
na pléksi ta maliá tu
Na ki o Skopós antíkri tu
tharris pos to zilevi
tharris ke apó tin píkra tu
ton uranó girevi
Den ida tin agkáli su
s’ aftón ton kósmo próti
den éthrepsan ta kalli su
tin pedikí mu nióti
All’ an ke tin chrisóteri zoí
s’ esé pernusa
m’ agápi perissóteri
den thená se pothusa
|