Γύρω μου ανύψωσα βουνά και μέσα έχω κλειστεί.
Σπουδάζω μες στη μοναξιά τη γνώρα του εαυτού μου,
και μελετώ τ’ ανήφορα του μυστικού καημού μου.
Άνθρωποι, ξέρω, οι δρόμοι σας για `μένα είναι κλειστοί.
Πάνω απ’ τους κόκκινους γκρεμούς στο διάστημα της μέρας,
βλέπω να γράφουν στο άπειρο, κύκλους αργούς οι αετοί,
κι όταν βραδιάζει ξεκινούν οι λύκοι θαρρετοί,
κι ακούω ουρλιάσματα βραχνά, μηνύματα φοβέρας.
Κι έμαθα εδώ πως ο αετός τ’ αφτέρουγα του τα πουλιά
στον ήλιο αγνάντια το πρωί τα στήνει, να γνωρίσει
τα γνήσια, κι όποιο δεν μπορεί το φως του να αντικρίσει
χωρίς οίκτο γκρεμνίζεται απ’ την ψηλή φωλιά.
|
Giro mu anípsosa vuná ke mésa écho klisti.
Spudázo mes sti monaksiá ti gnóra tu eaftu mu,
ke meletó t’ anífora tu mistiku kaimu mu.
Άnthropi, kséro, i drómi sas gia `ména ine klisti.
Páno ap’ tus kókkinus gkremus sto diástima tis méras,
vlépo na gráfun sto ápiro, kíklus argus i aeti,
ki ótan vradiázi ksekinun i líki tharreti,
ki akuo urliásmata vrachná, minímata fovéras.
Ki ématha edó pos o aetós t’ aftéruga tu ta puliá
ston ílio agnántia to pri ta stíni, na gnorísi
ta gnísia, ki ópio den bori to fos tu na antikrísi
chorís ikto gkremnízete ap’ tin psilí foliá.
|