|
Τι να το κάνω πια κι αν ξέρω τρόπους
ο μόνος τρόπος είναι να σε δω
δεν έχει λογική αυτή η προσμονή
σαν τρέμει η καρδούλα μου
και σαν παρανοεί.
Μετρώ τον κόσμο με τα δυο σου χέρια
τη μυστική μαθαίνω τη γραφή
κι ο κόσμος είσαι εσύ, τα χρώματα εσύ
το γαλανό, το πράσινο, το μοβ, το βυσσινί.
Και δεν περνάνε οι ώρες
λες και το συζητούν
με τις άγιές σου μπόρες
να σβήσεις όλα τα παλιά
να πάμε απ`την αρχή.
Υπάρχω, δεν υπάρχω που να ξέρω
βυθίζομαι στο πιο γλυκό κενό
μια σφαίρα είν’ η ζωή και θέλω να με βρει
στο στήθος μου που λαχταρά
απόψε να καεί.
|
Ti na to káno pia ki an kséro trópus
o mónos trópos ine na se do
den échi logikí aftí i prosmoní
san trémi i kardula mu
ke san paranoi.
Metró ton kósmo me ta dio su chéria
ti mistikí matheno ti grafí
ki o kósmos ise esí, ta chrómata esí
to galanó, to prásino, to mov, to vissiní.
Ke den pernáne i óres
les ke to sizitun
me tis ágiés su bóres
na svísis óla ta paliá
na páme ap`tin archí.
Ipárcho, den ipárcho pu na kséro
vithízome sto pio glikó kenó
mia sfera in’ i zoí ke thélo na me vri
sto stíthos mu pu lachtará
apópse na kai.
|
