Προσπερνάς όπως μια θύελλα και φεύγεις,
δε σε νοιάζει τη ζωή μου αν σκορπάς,
σαν σκιά απ’ το κορμί μου να ξεφεύγεις,
λες και δεν ξέρεις τι σημαίνει ν’ αγαπάς.
Πίνω κι απορώ που σε συγχωρώ
και να ξεχάσω δεν μπορώ.
Πίνω κι απορώ που σε συγχωρώ
και μ’ όλα σου τα λάθη σ’ αγαπώ.
Προσπερνάς όπως της νύχτας η ταχεία
που δεν ξέρει της καρδιάς μου το σταθμό.
Σαν τρελός ψάχνω για να βρω ησυχία,
τα δυο σου χείλη με κερνάνε χωρισμό.
Πίνω κι απορώ που σε συγχωρώ
και να ξεχάσω δεν μπορώ.
Πίνω κι απορώ που σε συγχωρώ
και μ’ όλα σου τα λάθη σ’ αγαπώ.
|
Prospernás ópos mia thíella ke fevgis,
de se niázi ti zoí mu an skorpás,
san skiá ap’ to kormí mu na ksefevgis,
les ke den kséris ti simeni n’ agapás.
Píno ki aporó pu se sigchoró
ke na ksecháso den boró.
Píno ki aporó pu se sigchoró
ke m’ óla su ta láthi s’ agapó.
Prospernás ópos tis níchtas i tachia
pu den kséri tis kardiás mu to stathmó.
San trelós psáchno gia na vro isichía,
ta dio su chili me kernáne chorismó.
Píno ki aporó pu se sigchoró
ke na ksecháso den boró.
Píno ki aporó pu se sigchoró
ke m’ óla su ta láthi s’ agapó.
|