Πρόσωπα βυζαντινά
λόγια συναξάρια,
του χορού τα βήματα
στου θεού τα χνάρια
Κι ένας έρωτας φονιάς
στο γκρεμό με φέρνει,
ό,τι αγαπήσαμε
η ζωή το παίρνει.
Και οι δυο Αρχάγγελοι
βγάλαν τα φτερά τους,
χόρεψαν ζεϊμπέκικο
την κρυφή χαρά τους.
Τιμωρία βάλαμε
μόνους στη γωνία,
τον κακό τον θάνατο
και την κοινωνία.
Δυο φαντάροι πήρανε
άδεια απ’ τη σημαία,
τα τραπέζια σμίξανε
γίναμε παρέα .
Βάλανε τα δίκοχα
Μες στις επωμίδες,
μέρες μες στα μάτια τους
οι Αλκυονίδες.
|
Prósopa vizantiná
lógia sinaksária,
tu choru ta vímata
stu theu ta chnária
Ki énas érotas foniás
sto gkremó me férni,
ó,ti agapísame
i zoí to perni.
Ke i dio Archángeli
vgálan ta fterá tus,
chórepsan zeibékiko
tin krifí chará tus.
Timoría válame
mónus sti gonía,
ton kakó ton thánato
ke tin kinonía.
Dio fantári pírane
ádia ap’ ti simea,
ta trapézia smíksane
giname paréa .
Oálane ta díkocha
Mes stis epomídes,
méres mes sta mátia tus
i Alkionídes.
|