|
Σβήνω αυτό το φως
βάλε για καφέ
ξημερώνει, που `ναι τα κλειδιά μου
τα λεφτά είναι στην ψωμιέρα
κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή
σαν σπουργίτι το τζάμι μας ραγίζει
Ραγίζει η αγάπη μας
κομμάτια κι αποσπάσματα
γυρεύει αίμα και ρίζες
μεροδούλι μεροφάι στιχουργική
κι όταν ριζώνει ουράνιο τόξο είδες
ανοίγει ξάφνου
μες στης κυκλοφορίας την αιχμή
Κλείσε το νερό
δεν άκουσα τη λες
αλλαξιές σου αφήνω στο καλοριφέρ
είπα η νύχτα ίσως είναι
πρόληψη κοινή θρυμμάτισμα γυαλιού
σαν αράχνη εφτάχρονη φοβία
Γυρίζω την πλάτη μου
και να το πάλι εδώ μπροστά
θα ξαναβρούμε τους φίλους μας
θα βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν
το καλοκαίρι θα πιάσουμε ένα σπίτι
ξαναγυρνώντας
στο απότομα ατέλειωτο ρεφρέν
Στις εννιάμισι
θα πάω απ’ το γιατρό
αν αργήσω να ο αριθμός
τα παιδιά κοιμούνται ακόμα
κι ότι ζήσαμε μες στη νύχτα αυτή
ξημερώνει με στάχτες στον αέρα
Και φεύγει αόρατο
αλλάζοντας ταχύτητες
ζητώντας δρόμο
στην πολιτεία μας να μπει
σαν μια καινούργια μουσική
κι όταν ριζώνει
ουράνιο τόξο τέλειο
ανοίγει ξάφνου
μες στης κυκλοφορίας την αιχμή
|
Svíno aftó to fos
vále gia kafé
ksimeróni, pu `ne ta klidiá mu
ta leftá ine stin psomiéra
ki óti zísame mes sti níchta aftí
san spurgiti to tzámi mas ragizi
Ragizi i agápi mas
kommátia ki apospásmata
girevi ema ke rízes
meroduli merofái stichurgikí
ki ótan rizóni uránio tókso ides
anigi ksáfnu
mes stis kikloforías tin echmí
Klise to neró
den ákusa ti les
allaksiés su afíno sto kalorifér
ipa i níchta ísos ine
prólipsi kiní thrimmátisma gialiu
san aráchni eftáchroni fovía
Girízo tin pláti mu
ke na to páli edó brostá
tha ksanavrume tus fílus mas
tha vgenume ta vrádia ópos prin
to kalokeri tha piásume éna spíti
ksanagirnóntas
sto apótoma atélioto refrén
Stis enniámisi
tha páo ap’ to giatró
an argíso na o arithmós
ta pediá kimunte akóma
ki óti zísame mes sti níchta aftí
ksimeróni me stáchtes ston aéra
Ke fevgi aórato
allázontas tachítites
zitóntas drómo
stin politia mas na bi
san mia kenurgia musikí
ki ótan rizóni
uránio tókso télio
anigi ksáfnu
mes stis kikloforías tin echmí
|
