|
Να ‘χεις το δέρμα του πελάγου
και του τυφλού το χάδι.
Έτσι μπορεί να σε ποθήσουν
κι ίσως να σου το πουν.
Αλλιώς, την πρώτη άνοιξη,
στο πρώτο σταυροδρόμι,
θα σκορπιστούν οι έρωτες
θα μείνεις μοναχός.
Να ‘χεις της νύχτας την ανάσα
και της αυγής το δάκρυ.
Έτσι μπορεί να σε θελήσουν
και ίσως να σου το πουν.
Αλλιώς, την πρώτη άνοιξη,
σε ηλεκτροφόρο σύρμα,
σαν τα πουλιά θα στέκονται
οι άδειες σου στιγμές.
Να ‘χεις τα χείλη της αβύσσου
και της φωτιάς το βλέμμα.
Έτσι μπορεί να σ’ αγαπήσουν
και ίσως να σου το πουν.
Αλλιώς, στην πρώτη άνοιξη,
στην πρώτη ανθοφορία,
θα ‘ρθούνε πίσω οι καημοί
για να ‘χεις συντροφιά.
|
Na ‘chis to dérma tu pelágu
ke tu tiflu to chádi.
Έtsi bori na se pothísun
ki ísos na su to pun.
Alliós, tin próti ániksi,
sto próto stavrodrómi,
tha skorpistun i érotes
tha minis monachós.
Na ‘chis tis níchtas tin anása
ke tis avgís to dákri.
Έtsi bori na se thelísun
ke ísos na su to pun.
Alliós, tin próti ániksi,
se ilektrofóro sírma,
san ta puliá tha stékonte
i ádies su stigmés.
Na ‘chis ta chili tis avíssu
ke tis fotiás to vlémma.
Έtsi bori na s’ agapísun
ke ísos na su to pun.
Alliós, stin próti ániksi,
stin próti anthoforía,
tha ‘rthune píso i kaimi
gia na ‘chis sintrofiá.
|
