Άνοιξε η γη και σ’ άρπαξε
γιε μου μοναχογιέ μου
ήπιες τ’ αμίλητο νερό
και δεν μιλάς καλέ μου.
Βλέπω τον ήλιο σκοτεινό
και το φεγγάρι μαύρο
κι εγώ η μάνα που πονώ
παρηγοριά πού θα βρω.
Είναι βαριά τα σύννεφα
κι ο ουρανός θλιμμένος,
μέσα στης γης την αγκαλιά
κοιμάσαι κουρασμένος.
Κλαίνε στις πόλεις στα χωριά,
κλαίνε στα κατωχώρια
της κάθε μάνας η καρδιά
έχει τον πόνο χώρια.
Οι στράτες όπου διάβαινες
τις διάβηκαν πλημμύρες
κι όλου του κόσμου τον καημό
στα στήθια σου τον πήρες.
Εκεί που πας στον ουρανό
μη με ξεχνάς παιδί μου,
εγώ είμαι μάνα και πονώ
κι εσύ είσαι η ψυχή μου.
|
Άnikse i gi ke s’ árpakse
gie mu monachogié mu
ípies t’ amílito neró
ke den milás kalé mu.
Olépo ton ílio skotinó
ke to fengári mavro
ki egó i mána pu ponó
parigoriá pu tha vro.
Ine variá ta sínnefa
ki o uranós thlimménos,
mésa stis gis tin agkaliá
kimáse kurasménos.
Klene stis pólis sta choriá,
klene sta katochória
tis káthe mánas i kardiá
échi ton póno chória.
I strátes ópu diávenes
tis diávikan plimmíres
ki ólu tu kósmu ton kaimó
sta stíthia su ton píres.
Eki pu pas ston uranó
mi me ksechnás pedí mu,
egó ime mána ke ponó
ki esí ise i psichí mu.
|