Όταν τελειώνουν τα αστεία χαμηλώνεις το βλέμμα,
κλείνω τα μάτια και γίνεται Αύγουστος
Αδειανή παραλία, το φεγγάρι σαν κέρμα
με κρατάς απ’ το χέρι κι ανοίγει η άβυσσος
Του χρόνου τέτοια μέρα
δε θα θυμάσαι τίποτα
του χρόνου η φοβέρα
τα κάνει όλα ανύποπτα
Πρωτοχρονιά
κάποιος γιορτάζει μακριά…
Όταν τελειώνουν τα αστεία σκοτεινιάζει το πλάνο
αλεξίπτωτα λόγια δε με σώζουν εδώ
Στου μυαλού τη σκακιέρα παίζω μόνος και χάνω
την κλωστή που μας δένει μοναχός την κρατώ
Του χρόνου τέτοια μέρα
δε θα θυμάσαι τίποτα
του χρόνου η φοβέρα
τα κάνει όλα ανύποπτα
Πρωτοχρονιά
κάποιος γιορτάζει μακριά..
|
Όtan teliónun ta astia chamilónis to vlémma,
klino ta mátia ke ginete Avgustos
Adianí paralía, to fengári san kérma
me kratás ap’ to chéri ki anigi i ávissos
Tu chrónu tétia méra
de tha thimáse típota
tu chrónu i fovéra
ta káni óla anípopta
Protochroniá
kápios giortázi makriá…
Όtan teliónun ta astia skotiniázi to pláno
aleksíptota lógia de me sózun edó
Stu mialu ti skakiéra pezo mónos ke cháno
tin klostí pu mas déni monachós tin krató
Tu chrónu tétia méra
de tha thimáse típota
tu chrónu i fovéra
ta káni óla anípopta
Protochroniá
kápios giortázi makriá..
|