Αν θα σου πουν πως ξενυχτώ, σαν νυχτοπούλι πως γυρνώ
κι από αγκαλιά σε αγκαλιά περνάω τα βράδια μου,
τα λέω εγώ από θυμό, δεν έχω στάλα εγωισμό
και μόνο η σκέψη σου βροχή φέρνει στα μάτια μου.
Ψέματα λέω ότι πια δε σ’ αγαπώ,
ψέματα λέω στην καρδιά, μα τι να πω,
κρυφά μέσα μου κλαίω
κι ώρα την ώρα καταρρέω,
ψέματα λέω ότι πια δε σ’ αγαπώ,
ψέματα λέω στην καρδιά, μα τι να πω,
χίλια κομμάτια σπάω
στη μοναξιά μου και σκορπάω.
Αν θα σου πουν πως ξενυχτώ, σ’ άλλα φιλιά πως σε ξεχνώ,
το κάνω επίτηδες τις ώρες που τρελαίνομαι,
δεν θέλω να με λυπηθείς, μα πόσο θα ‘θελα να ‘ρθεις
τα βράδια μ’ άλλες που περνώ μα εσένα σκέφτομαι.
Ψέματα λέω ότι πια δε σ’ αγαπώ,
ψέματα λέω στην καρδιά, μα τι να πω,
κρυφά μέσα μου κλαίω
κι ώρα την ώρα καταρρέω,
ψέματα λέω ότι πια δε σ’ αγαπώ,
ψέματα λέω στην καρδιά, μα τι να πω,
χίλια κομμάτια σπάω
στη μοναξιά μου και σκορπάω.
|
An tha su pun pos ksenichtó, san nichtopuli pos girnó
ki apó agkaliá se agkaliá pernáo ta vrádia mu,
ta léo egó apó thimó, den écho stála egismó
ke móno i sképsi su vrochí férni sta mátia mu.
Psémata léo óti pia de s’ agapó,
psémata léo stin kardiá, ma ti na po,
krifá mésa mu kleo
ki óra tin óra katarréo,
psémata léo óti pia de s’ agapó,
psémata léo stin kardiá, ma ti na po,
chília kommátia spáo
sti monaksiá mu ke skorpáo.
An tha su pun pos ksenichtó, s’ álla filiá pos se ksechnó,
to káno epítides tis óres pu trelenome,
den thélo na me lipithis, ma póso tha ‘thela na ‘rthis
ta vrádia m’ álles pu pernó ma eséna skéftome.
Psémata léo óti pia de s’ agapó,
psémata léo stin kardiá, ma ti na po,
krifá mésa mu kleo
ki óra tin óra katarréo,
psémata léo óti pia de s’ agapó,
psémata léo stin kardiá, ma ti na po,
chília kommátia spáo
sti monaksiá mu ke skorpáo.
|