|
Περνάω τη νύχτα απ’ τό σταθμό
Με αδειανό το βλέμμα
Ρίχνω το νου μου στο κενό
Εκεί που πάν’ τα τρένα
Φευγάτη ήσουν τελικά
σαν δυνατός αέρας
μια απάτη όπως η σκιά
στον πυρετό της μέρας
Πώς μπορώ, τι να βρω για να πετάξω
Δίνω μια στον μυαλό για να σε φτάσω
Πώς μπορώ, τι να βρω για να
σ’ αλλάξω Μια βουτιά στο κενό να σε τρομάξω
Σβήνουν τα φώτα στο σταθμό
κι εγώ στο ίδιο θέμα
μοιάζει ο χρόνος με βουνό
κι όλη η ζωή με ψέμα
Φευγάτη είσαι και απορώ
τι μου ζητάς να γίνει
Να λέω γη τον ουρανό
και ήλιο τη σελήνη
Πώς μπορώ, τι να βρω για να πετάξω
Δίνω μια στον μυαλό για να σε φτάσω
Πώς μπορώ, τι να βρω για να
σ’ αλλάξω Μια βουτιά στο κενό να σε τρομάξω
|
Pernáo ti níchta ap’ tó stathmó
Me adianó to vlémma
Ríchno to nu mu sto kenó
Eki pu pán’ ta tréna
Fevgáti ísun teliká
san dinatós aéras
mia apáti ópos i skiá
ston piretó tis méras
Pós boró, ti na vro gia na petákso
Díno mia ston mialó gia na se ftáso
Pós boró, ti na vro gia na
s’ allákso Mia vutiá sto kenó na se tromákso
Svínun ta fóta sto stathmó
ki egó sto ídio théma
miázi o chrónos me vunó
ki óli i zoí me pséma
Fevgáti ise ke aporó
ti mu zitás na gini
Na léo gi ton uranó
ke ílio ti selíni
Pós boró, ti na vro gia na petákso
Díno mia ston mialó gia na se ftáso
Pós boró, ti na vro gia na
s’ allákso Mia vutiá sto kenó na se tromákso
|
