|
Πως να σε λησμονήσω
πες μου πως να σ’ απαρνηθώ,
τα μάτια μου να κλείσω
να μπορέσω να κοιμηθώ;
Πως να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο που να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;
Που ‘ναι τ’ άνθη να σκεπάσω
το κορμί σου τ’ ασάλευτο,
που να βρω να σωπάσω
της καρδιάς τ’ αναφιλητό;
Πως να σε συντροφέψω καλέ μου
στον ουρανό που πας,
κουράγιο που να κλέψω αητέ μου
που δε φτεροκοπάς;
Ατέλειωτο ταξίδι
σαν της ρίζας βαθιά στη γη,
αχ η ζωή μου ξύδι
και αλάτι μες στην πληγή.
|
Pos na se lismoníso
pes mu pos na s’ aparnithó,
ta mátia mu na kliso
na boréso na kimithó;
Pos na se sintrofépso kalé mu
ston uranó pu pas,
kurágio pu na klépso aité mu
pu de fterokopás;
Pu ‘ne t’ ánthi na skepáso
to kormí su t’ asálefto,
pu na vro na sopáso
tis kardiás t’ anafilitó;
Pos na se sintrofépso kalé mu
ston uranó pu pas,
kurágio pu na klépso aité mu
pu de fterokopás;
Atélioto taksídi
san tis rízas vathiá sti gi,
ach i zoí mu ksídi
ke aláti mes stin pligí.
|
