Πως περνούν οι άνθρωποι
μ’ ένα γεια σου οι άνθρωποι
Αχ! Και μένει ο πόνος.
Φίλα με κι αγάπα με
όλα τ’ άλλα τα ‘παμε
Αχ! Εδώ είν’ ο χρόνος.
Ήλιε μου φως δώσ’ μου
τη γιατρειά του κόσμου βρες.
Ήλιε μου αυγές γέννα
μη λησμονάς κανένα
Ναι, πριν το φως τα πάντα ένα.
Με κλειστά τα βλέφαρα
στην καρδιά μου σ’ έφερα
γλυκιά μου αχτίδα.
Φώτιζε την τέχνη μου
πόνε καλλιτέχνη μου
ε, ζωή σε είδα.
Ήλιε μου φως δώσ’ μου
τη γιατρειά του κόσμου βρες.
Ήλιε μου αυγές γέννα
μη λησμονάς κανένα
Ναι, ουρανέ, μαζί κι εμένα..
|
Pos pernun i ánthropi
m’ éna gia su i ánthropi
Ach! Ke méni o pónos.
Fíla me ki agápa me
óla t’ álla ta ‘pame
Ach! Edó in’ o chrónos.
Ήlie mu fos dós’ mu
ti giatriá tu kósmu vres.
Ήlie mu avgés génna
mi lismonás kanéna
Ne, prin to fos ta pánta éna.
Me klistá ta vléfara
stin kardiá mu s’ éfera
glikiá mu achtída.
Fótize tin téchni mu
póne kallitéchni mu
e, zoí se ida.
Ήlie mu fos dós’ mu
ti giatriá tu kósmu vres.
Ήlie mu avgés génna
mi lismonás kanéna
Ne, urané, mazí ki eména..
|