Ποια σκιά κυνηγάει, το μυαλό μου;
Μακριά, μακριά, που το στέλνει.
Μες το ίδιο κελί η καρδιά,
μια στιγμή κυνηγάει να πιστέψει.
Πως θα πεθάνω εγώ για σένα,
δε σκέφτηκα ποτέ.
Μα πως θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα,
δεν ξέρω.
Δεν το είχα σκεφτεί πριν αυτό.
Δεν το είχα αισθανθεί για κανένα.
Νύχτα δεν είχα δει ποταμό.
Μέρα δεν είχα ακούσει τα τρένα.
Πως θα πεθάνω εγώ για σένα,
δε σκέφτηκα ποτέ.
Μα πως θα ζήσω εγώ χωρίς εσένα,
δεν ξέρω.
Πάνω στο μεγάλο σου το θαύμα,
τα σημάδια γελούν.
Πιο ζωή από σένα δεν υπάρχει,
δεν υπάρχει.
|
Pia skiá kinigái, to mialó mu;
Makriá, makriá, pu to stélni.
Mes to ídio kelí i kardiá,
mia stigmí kinigái na pistépsi.
Pos tha petháno egó gia séna,
de skéftika poté.
Ma pos tha zíso egó chorís eséna,
den kséro.
Den to icha skefti prin aftó.
Den to icha esthanthi gia kanéna.
Níchta den icha di potamó.
Méra den icha akusi ta tréna.
Pos tha petháno egó gia séna,
de skéftika poté.
Ma pos tha zíso egó chorís eséna,
den kséro.
Páno sto megálo su to thafma,
ta simádia gelun.
Pio zoí apó séna den ipárchi,
den ipárchi.
|