|
Ποιον καημό, ποιον καημό να νταγιαντίσω,
ποιο παρά ποιο παράπονο να πω
που δεν έμεινε ποτήρι αχ! πικραμένο να μην πιω,
απ’ την ζωή, παράπονα να έχω, δε θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί, το δειλινό θα κλάψω.
Με χτυπάει, με χτυπάει η μαύρη μοίρα
από μια, από μια σταλιά παιδί,
με χτυπάει κι η κοινωνία, αχ! δίχως λόγο κι αφορμή,
απ’ την ζωή, παράπονα να έχω, δε θα πάψω,
γιατί αν γελάσω το πρωί, το δειλινό θα κλάψω.
Πώς βαστάς, πώς βαστάς φτωχό κορμί μου,
τόσο πια, τόσο πια κατατρεγμό,
πώς βαστάς και δε λυγίζεις, αχ! κι είσαι ακόμα ζωντανό.
|
Pion kaimó, pion kaimó na ntagiantíso,
pio pará pio parápono na po
pu den émine potíri ach! pikraméno na min pio,
ap’ tin zoí, parápona na écho, de tha pápso,
giatí an geláso to pri, to dilinó tha klápso.
Me chtipái, me chtipái i mavri mira
apó mia, apó mia staliá pedí,
me chtipái ki i kinonía, ach! díchos lógo ki aformí,
ap’ tin zoí, parápona na écho, de tha pápso,
giatí an geláso to pri, to dilinó tha klápso.
Pós vastás, pós vastás ftochó kormí mu,
tóso pia, tóso pia katatregmó,
pós vastás ke de ligizis, ach! ki ise akóma zontanó.
|
