Πώς τα βαστάει ο θεός
τ’ άδικα που συμβαίνουν,
άλλοι το χρήμα να πετούν
κι άλλοι στη φτώχεια να πονούν
και να αργοπεθαίνουν.
Αχ, ζωή τυραννισμένη
που περνάμε οι φτωχοί,
με λαχτάρα κι αγωνία
τρώμε πάντα το ψωμί.
Τα πλούτη δεν τα ζήλεψα,
μα καίγετ’ η ψυχή μου,
να τρέμω, ν’ αγωνίζομαι,
σκληρά να βασανίζομαι
να βγάλω το ψωμί μου.
Αχ, ζωή τυραννισμένη
που περνάμε οι φτωχοί,
με λαχτάρα κι αγωνία
τρώμε πάντα το ψωμί.
Πώς τα βαστάει ο θεός
κι αυτή η κοινωνία,
τόσα παράπονα βαριά
που ’χει τ’ ανθρώπου η καρδιά
από την αδικία.
|
Pós ta vastái o theós
t’ ádika pu simvenun,
álli to chríma na petun
ki álli sti ftóchia na ponun
ke na argopethenun.
Ach, zoí tirannisméni
pu pernáme i ftochi,
me lachtára ki agonía
tróme pánta to psomí.
Ta pluti den ta zílepsa,
ma keget’ i psichí mu,
na trémo, n’ agonízome,
sklirá na vasanízome
na vgálo to psomí mu.
Ach, zoí tirannisméni
pu pernáme i ftochi,
me lachtára ki agonía
tróme pánta to psomí.
Pós ta vastái o theós
ki aftí i kinonía,
tósa parápona variá
pu ’chi t’ anthrópu i kardiá
apó tin adikía.
|