Να κλαις
έτσι ο πόθος ποθεί
η φωτιά ν’ απλωθεί
μυστικό κι ένστικτό μου βαθύ
Να κλαις
που δυο μάτια κοιτάς
και να χάνεται ο χρόνος
μια στιγμή, χρόνια ή μήνες
Αργά
να φιλάς το φιλί
σαν εξαίσια απειλή
να ξεσπάει σαν το κύμα με μιας
Να κλαις
να ζητάς να σωθείς
με φωτιά να ενωθείς
κι απ’ το είναι να φτάνει
ο λυγμός ως τα χείλια
Να κλαις
τί πληγή ν’ αγαπάς
λαβωμένος να πας
μες στου κόσμου το γλέντι απών
Να κλαις
που νυχτώνει χωρίς
κάποια ελπίδα να βρεις
πόσα πέπλα έχει η νύχτα
Φωτιά
σε φαρέτρα χρυσή
για να μένει μισή
απ’ τον έρωτα πάντα η καρδιά
Ποτέ
πάνε χρόνια είχα πει
μα ξανάρθε η αστραπή
κι είπα
βάλε στο ευάλωτο εγώ
δυο ποτήρια
Να κλαις
έτσι ο πόθος ποθεί
η φωτιά ν’ απλωθεί
μυστικό κι άγγιγμά μου βαθύ
να κλαις…
|
Na kles
étsi o póthos pothi
i fotiá n’ aplothi
mistikó ki énstiktó mu vathí
Na kles
pu dio mátia kitás
ke na chánete o chrónos
mia stigmí, chrónia í mínes
Argá
na filás to filí
san eksesia apilí
na ksespái san to kíma me mias
Na kles
na zitás na sothis
me fotiá na enothis
ki ap’ to ine na ftáni
o ligmós os ta chilia
Na kles
tí pligí n’ agapás
lavoménos na pas
mes stu kósmu to glénti apón
Na kles
pu nichtóni chorís
kápia elpída na vris
pósa pépla échi i níchta
Fotiá
se farétra chrisí
gia na méni misí
ap’ ton érota pánta i kardiá
Poté
páne chrónia icha pi
ma ksanárthe i astrapí
ki ipa
vále sto eváloto egó
dio potíria
Na kles
étsi o póthos pothi
i fotiá n’ aplothi
mistikó ki ángigmá mu vathí
na kles…
|