Έχω τη ρίζα μου στο βράχο, το βλέμμα μου στον ουρανό,
Τον ήλιο έχω αδερφό μου και στα φαράγγια κατοικώ.
Έχω μια θάλασσα δικιά μου, φίλο μου έχω το βοριά,
έχω στολίδι στα μαλλιά μου, μία χιλιόχρονη ελιά.
Κι αν με φοβίζεις δε φοβάμαι, κι αν με σκοτώσεις ξαναζώ,
κι αν με χτυπήσεις και ματώσω, θα πέσω μα θα σηκωθώ.
Έχω την πέτρα συντροφιά μου, έχω την πέτρα ν’ αγαπώ,
έχω την πέτρα να δαγκώνω για να περνάω τον καημό.
Αγρίμι είμαι δε φοβάμαι, αγρίμι είμαι δεν πεινώ,
αγρίμι είμαι κι αν διψάσω από το αίμα μου θα πιω,
και μη νομίζεις πως κοιμάμαι, να ξέρεις ότι ξαγρυπνώ,
να ξέρεις ότι περιμένω την ώρα να λευτερωθώ.
|
Έcho ti ríza mu sto vrácho, to vlémma mu ston uranó,
Ton ílio écho aderfó mu ke sta farángia katikó.
Έcho mia thálassa dikiá mu, fílo mu écho to voriá,
écho stolídi sta malliá mu, mía chilióchroni eliá.
Ki an me fovízis de fováme, ki an me skotósis ksanazó,
ki an me chtipísis ke matóso, tha péso ma tha sikothó.
Έcho tin pétra sintrofiá mu, écho tin pétra n’ agapó,
écho tin pétra na dagkóno gia na pernáo ton kaimó.
Agrími ime de fováme, agrími ime den pinó,
agrími ime ki an dipsáso apó to ema mu tha pio,
ke mi nomízis pos kimáme, na kséris óti ksagripnó,
na kséris óti periméno tin óra na lefterothó.
|