Είναι μακρύς ο δρόμος σου,
χωρίς σταθμό για μένα.
Εσύ ’σαι πλοίο στη στεριά
κι εγώ ένα γράμμα στη γωνιά
που ψάχνει τον κανένα.
Ρωτάω άστρα κι ουρανό
που πήγε τόση αγάπη.
Όσα μου είπες “σ’ αγαπώ”
τα έντυσες με δάκρυ.
Είναι βαρύς ο πόνος σου,
ασήκωτος για μένα.
Είσαι το κλάμα της αυγής
κι εγώ πουλάκι καταγής
με τα φτερά σπασμένα.
Ρωτάω άστρα κι ουρανό
που πήγε τόση αγάπη.
Όσα μου είπες “σ’ αγαπώ”
τα έντυσες με δάκρυ
|
Ine makrís o drómos su,
chorís stathmó gia ména.
Esí ’se plio sti steriá
ki egó éna grámma sti goniá
pu psáchni ton kanéna.
Rotáo ástra ki uranó
pu píge tósi agápi.
Όsa mu ipes “s’ agapó”
ta éntises me dákri.
Ine varís o pónos su,
asíkotos gia ména.
Ise to kláma tis avgís
ki egó puláki katagís
me ta fterá spasména.
Rotáo ástra ki uranó
pu píge tósi agápi.
Όsa mu ipes “s’ agapó”
ta éntises me dákri
|