|
Ρώτησα για σένα μια νύχτα το βοριά
αν έχεις προδώσει την δόλια μου καρδιά
κι έπιασε χειμώνας Αύγουστο καιρό
κι έγιναν τα όνειρά μου φύλλο και φτερό
Ρώτησα για σένα τ’αστέρια τ’ουρανού
τα πικρά τους λόγια μου σάλεψαν το νου
μου’παν πως σε είδαν σ’άλλη αγκαλιά
κι άρχισα να κατεβαίνω βράδυ τα σκαλιά
Νύχτα μου να σε χαρώ
μη την πεις πως τη λαχταρώ
κι αν τη δεις ποτέ ξανά
πες της αν θα σε ρωτήσει ότι πέθανα
Ρώτησα για σένα το χώμα που πατώ
κι έκατσε η σκόνη και μου ’πε το και το
πως τα βήματα σου, πως πονώ
συναντιούνται μ’άλλα ίχνη κάθε δειλινό
|
Rótisa gia séna mia níchta to voriá
an échis prodósi tin dólia mu kardiá
ki épiase chimónas Avgusto keró
ki éginan ta ónirá mu fíllo ke fteró
Rótisa gia séna t’astéria t’uranu
ta pikrá tus lógia mu sálepsan to nu
mu’pan pos se idan s’álli agkaliá
ki árchisa na kateveno vrádi ta skaliá
Níchta mu na se charó
mi tin pis pos ti lachtaró
ki an ti dis poté ksaná
pes tis an tha se rotísi óti péthana
Rótisa gia séna to chóma pu pató
ki ékatse i skóni ke mu ’pe to ke to
pos ta vímata su, pos ponó
sinantiunte m’álla íchni káthe dilinó
|
